oud en nieuw

Na de wansmaak van kerstdecoraties is er iets anders te verstouwen.
Oud en nieuw.

Er zijn tijden geweest van uitzinnige feesten en tijden van zelfreflectie, nu vecht ik tegen het opgedrongen idee dat ik iets moet.
Stel ik sociaal nog iets voor wanneer ik geen feest heb met mijn 50 beste vrienden? Hoe moeilijk is het, om niet te twijfelen, je zelfvertrouwen niet te laten aantasten, geen lichte paniek te voelen als je gewoon alleen thuis blijft, zonder er een queste van te maken.
Ook niet om 12 uur voor je zien dat er dit keer geen vrienden opspringen, je omhelzen, luid schreeuwend dat het jouw jaar wordt. Zelfs dat niet.
Gewoon niks.

Ik heb dit 1 keer eerder gedaan en ik kan het iedereen aanraden. De bevrijding, het grote niks, weerstand, verzet, tegen alle bedoelingen in.
Geen zuipfestijn, geen vreetpartijen, niks de zon op zien komen, geen zelfreflectie, geen goede voornemens, niet het jaar doornemen, niet emotioneel worden, geen overzichten, niet doen alsof 12 uur speciaal is.

Vuurwerk afsteken is ooit bedoeld om de demonen te verdrijven, de boze geesten. Ik doe dat op mijn manier. De waanzin overleven, in stilte, in verzet.

De beloning is groot.

Als ik op nieuwjaarsdag zonder kater, op een normaal tijdstip opsta, fris en fit dan struin ik door de afgestorven binnenstad.
Wakker. Alleen. Lopend door de troep van de nacht, verschraalde feesten, tot mijn enkels in de rode puin, een verlaten oorlogsgebied doorkruisen, de laatste dronken jongen leunend tegen een gevel die me iets toewenst en afslaan naar de singel, eenden en vogels zien die het ook overleefd hebben en frisse lucht inzuigen,

dan heb ik de boze geesten verdreven.