natuur

Ik weet ineens wat het is.
Als ik over een meertje staar, naar ruisende kreunende boomtoppen luister, de wind door mijn haren en de bladeren voel, als ik ver weg in het niets kan turen, water en riet kan ruiken, een aanstormende onweerslucht voel in mijn longen, geen mensen, geen impulsen, alleen ik in het niets. In het alles.
Als ik door de herfstbladeren schop, volle maan in al zijn glorie, geen gebouwen, donkerte, volledig alleen, de natuur en ik zonder kompas, als ik nu niet wakker word dan kan het mijn dood worden.
Ik weet ineens wat dat is.

Ik ben er minder door in de war.

Toen ik in een werfkelder woonde in de binnenstad van Utrecht laaide ik de vuurkorf op, s’nachts, de stad en gracht compleet in stilte, het water kalm, een reiger naast me, de boomtoppen verlicht. Stilte, vuur, water.

Nu woon ik in een woonwijk, de buren hebben geklaagd dat mijn afgewaaide bamboe rotzooi bij hun in de hal ligt. Of ik niet wat vaker mijn stoepje kan vegen.

Hoe verder weg van de essentie, hoe meer je tussen mensen woont.