in gesprek met de zwaaizwerver

Ik stap van mijn fiets af en stort mezelf in het avontuur. Vlak voor me zit de zwaaizerver op een bankje in de zon. Alsof hij zat te wachten op deze ontmoeting spreekt hij me aan, hey hallo!! kom je naast me zitten? en hij schuift demonstratief op terwijl hij zijn hand naar me uitsteekt, hoe heet je?, wat doe je?, ben je hulpverlener?.

Hij wil meteen een roos voor me kopen, mag dat?, kom mee. Onderweg zwaait hij vriendelijk naar wat vrienden maar eenmaal in de bloemenwinkel zakt de stemming een beetje. ‘dat kan ik niet betalen’ komt er zachtjes uit. Geeft niks zeg ik, ik had ook veel meer zin in een ijsje, mag ik trakteren?
Over de veroorzaakte commotie in de ijscowinkel kan ik een apart hoofdstuk schrijven, we zetten de hele tent op zijn kop terwijl hij me ondertussen geïnteresseerde en intelligente vragen stelt over mijn vak. We lopen, hij met 2 ijsjes, terug naar het bankje.

Mijn zwaaizwerver heet Ben.
Met een brede lach in zijn baard vertelt hij me zijn verhaal. Ik ben niet gek hoor, ik heb korsakov, verder niks. En dat is niet zo erg want ik mag nog steeds drinken. Hij is 68 en gepensioneerd magazijnmedewerker, in het bezit van een eigen bed bij de opvang. Na de vraag waarom hij veel is gaan drinken leunt hij sentimenteel achterover, ‘ach jaa’, de ijsjes beginnen te smelten in zijn handen, en dan kijkt hij me resoluut aan en zegt met een veelbetekenende blik ‘huwelijk’.
‘En nu moet ik af en toe nog drinken omdat er van die stinkerds in de opvang komen die zichzelf niet wassen'.

Ik vraag of hij de scheldende vrouw kende, wat er van haar geworden is. ‘Jazeker, wat ging die tekeer he?, en wat een stem, maar ja, dat was een intellectueel, en die intellectuelen kunnen zich biefstukken veroorloven, daar krijg je een flinke krachtige stem van. Ze zit nu onder de allerzwaarste medicatie, en nog scheld ze me wel eens uit’.

Hij vertelt dat hij spaart voor een winterjas, ik vraag hem of hij geld nodig heeft. ‘als een lening?’ nee een gift. ‘Hoeveel?’ Ik zeg vraag maar. ‘dus wat ik vraag ga jij me geven?’ Ja, als je niet te veel van me vraagt. Terwijl de pretoogjes op me gericht blijven denkt hij lang na. ‘een tientje?’ Ik moet het briefje in zijn borstzak stoppen want hij heeft zijn handen nog vol aan de ijsjes, dichtknopen ook ‘want er lopen hier veel zwervers rond’. Terwijl ik me af vraag hoe lang hij dit onthoud, of die bloes met tientje en al in de wasmachine verdwijnt, of veel beter, dat hij straks voor 10 vrouwen een roos koopt, zegt hij ‘Gelukkig, nu kan ik weer slapen, ik slaap slecht als ik geldproblemen heb’.
Hij veert weer op als er een bekende langs loopt, HALLO!!. ‘ja’, vertrouwt hij me toe, ‘ik heb heel wat vriendinnetjes hier, die ken ik allemaal nog van vroeger’.
Hij leunt tevreden achterover. ‘jaaah, ik ben een gelukkig mens’

We zijn een poosje stil, allebei gelukkig, en ik begin te begrijpen waarom.
Ik voel me lekker, niet omdat ik een sociaal bewogen goede daad heb verricht, maar om iets heel anders.
Dit gevoel komt zelden voor.
Ik stond voor hem, twijfelend of ik de fiets opzij zou zetten, en hij spreidde zijn armen open voor een gesprek, er was geen seconde van afwachting, aftasten, angst, schaamte, nadenken, toetsen.
Ik werd uitgenodigd, onbevangen.


Ik stap op de fiets, dag Ben!,
2 ijsjes schieten de lucht in, ‘dahaaaag Marieke!!!’