KOFFERS PAKKEN

20-11-2010
koffers pakken 1

Springen.
Er is een moment van gewichtloosheid, de voeten los van de kade, nog zwevend in de lucht voor je het water raakt..dat is het moment waarop ik het helder weet.

Ik ben ooit vertrokken, pakte mijn koffers.
Liet mijn leven achter. Alles. Mezelf.
Scheurde me los tot een open wond. Ik ging een man verlaten. Mijn liefde. Mijn lief.
Ik sprong.
Het was karaktermoord, opheffen van wat ineens een schijnbestaan lijkt, dromen en illusies breken als kristal de scherven aan je blote voeten wonden aan de binnenkant exploderen bloeden hyperventileren trillen op je grondvesten dat je naakt bent houvast zien verdwijnen geluiden scheuren binnen alsof het je van binnenuit laat mee resoneren in een nachtmerrie die nauwelijks zuurstof en toch naakt in de open lucht je handen naar de hemel nooit zo bloot suizende oren, en als je staat te schudden dan nog kun je dieper, want als je alles los laat, dan moet er nog gesprongen worden. Blind.

Reizen is eerst dood gaan. Afbreken, vernietigen, springen en ontdekken wat er over blijft. Mijn koffer is heel klein, het is handbagage, er past een film in en ook daar kan ik zonder.
Net voor je het water raakt weet je wat je nodig hebt.


10-01-2011
koffers pakken 2

Ik zag die koffer voor me.
Hoe hij zou openklikken, de inhoud kwetsbaar aan me zou tonen.
Daar in mijn kamer zou liggen, in mijn huis, bij mij, eerst daar nu hier.

Hoe alles wat in die koffer zat reststukken zouden zijn, flarden van een bestaan, stukken meegenomen om verder te gaan, alles doordrenkt van herinneringen uit een ander tijdperk van een uur geleden.
Overhemden gestreken door een ander ruikend naar onbekend waspoeder.
Meegenomen om warm te blijven.
Meegenomen omdat het van hem is omdat het zo hoort om iets van zijn wezen bij zich te hebben om heel te zijn om een verhaal te blijven en te overleven.

Ons aanstarend, het enige bewijs dat er iets was tussen toen en nu.

Het paste niet, er was te veel.
Bagage kan te zwaar zijn.