Toch is het elk jaar de kracht van De Parade. Het trefpunt, het hoogtepunt. Opperste magie.
De opwinding in de rij, rennen, op zoek naar een leeg bakje, niet meer loslaten, al juichend mijn benen tussen de stangen door want achterstevoren is vooruit, in haast, enthousiasme en lichte beneveling ontstaan de eerste blauwe plekken. De bel gaat, de adrenaline schiet door mijn lijf, we gaan!. Ik grijp de man vast, hier gelden geen regels, we gaan!. Voeten zijn los van de aarde, ik zwiep ze flink de lucht in, wind in de haren, we worden aangezwengeld, de horizon zwalkt, de festival geluiden pulseren, ik ben nergens anders dan hier, ik vlieg, ik ben los, het is nu, ik zweef!
De bel, de rij in, met welke man dan ook, de voeten los, wind in de haren, ik vlieg, ik ben los, ik zing, ik zweef!
Een van de principes van het taoïsme is dat dingen in hun oorspronkelijke eenvoud hun eigen natuurlijke kracht bevatten, een kracht die gemakkelijk verloren gaat wanneer die eenvoud verandert.
Op de polaroid's die gemaakt werden herken ik mezelf niet, ik zie iemand in euforie.
Daar begrijp ik taoïsme niet alleen, ik en de zweefmolen Zijn het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten