moord op een muis

Het was gruwelijk, ik heb er nog dagen met afschuw aan terug gedacht. ook ik ben in staat tot een moord, onder de juiste omstandigheden.

3 jaar geleden haalde ik 2 katten uit het asiel, ze zijn er sindsdien maar 1 keer in geslaagd een muis te vangen, en die was al dood.

Ik stond die ochtend in de tuin. Er slopen 3 katten omheen, hij was in shock. Ik schepte het muisje in een bak en liet hem in mijn schuur weer los. die grenst aan andere tuintjes en is op zijn zachtst gezegd niet wind en waterdicht. Zo.

s' avonds polshoogte nemen, ik zie hem niet maar mijn kat heeft blijkbaar de hele dag zitten fantaseren en vliegt meteen de schuur in, ik loop nietsvermoedend de woonkamer in. Ik draai me om en sta oog in oog met Gijs die een muis in zijn bek klemt. Er gebeurt iets raars met me, ik hoor mezelf hard sissen. Zijn bek valt open van verbazing. Terwijl hij me met grote ogen blijft aankijken rent het muisje de tuin in.

Een dag later sleept mijn andere kat de muis naar binnen. De moed zinkt me in de schoenen, ik zie dat het mis is. Goed mis want het is niet dood en het leeft ook niet echt meer. Het is aan het sterven en het schiet niet op. Ik voel lichte paniek opkomen. Ik overweeg het in de schuur te leggen zodat ik deze doodsstrijd niet hoef aan te zien, en weet meteen dat het toch echt anders moet.
Ik bel de buurman, niet thuis.
En dan komt er een nieuw gevoel op, hoe afschuwelijk ook, ik heb een taak en ik zal hem uitvoeren. Ik sta op, praat mezelf moed in, ook dit kan ik heus wel alleen, en trek een handschoen aan.
Het verkrampt van de pijn als ik het oppak. Zelfs door de handschoen heen voel ik de warmte van het lijfje. Ik zie de meest vreselijke scenario's voor me, bloed wat tegen de wanden spat, slecht uitgevoerde pogingen, krakende schedels, maar ook tekenfilms, inclusief koekenpan. Uit pure paniek vraag ik, wil je dat ik je help? en leg het stervende diertje op de tegels neer.
Overtuigd van goed en fout. Ik moet dit doen, er is geen enkele andere uitweg, hier gaat het om in het leven, karakter tonen, kracht hebben, zelfs tegen je natuur in, doen wat nodig is.
Ik ga voor het eerst in mijn leven iets levends dood maken, opzettelijk.
En pak een houtblok.

Ik zit een eeuwigheid op mijn knieën, het gewicht van het blok en de teerheid van het lijfje inschattend.
Mijn katten kijken verschrikt naar deze ongewone situatie. Ik haal adem en breng het blok boven mijn hoofd. Concentratie. Ik zie mezelf zitten, het blok boven mijn hoofd en stel me voor dat de bovenburen nu naar beneden kijken, het is een volslagen idioot tafereel.
Als dat blok naar beneden gaat moet het snelheid houden. Vooral niet twijfelen.
Het wordt leeg, er komt een ijzige kalmte, mijn maag ontspant.
Nu!. Klap. Ik zie darmen.
Ik schiet van afschuw achteruit.

Ik zit daar minutenlang in shock, het blok nog waar het neerkwam. Mijn hoofd in mijn handen, met het besef dat ik het blok nog moet optillen en de boel van de stoep moet schrapen.

De volgende ochtend zie ik het platte lijkje weer in de tuin liggen. Het ligt er natgeregend de grootst mogelijke ellende uit te stralen. De katten vonden het nodig het weer op te graven, me te herinneren aan mijn gruweldaad. De darmen liggen er als slingers achteraan.


Ik weet precies welk houtblok het was. En de komende winter, als de houtkachel weer aangaat, dan zal ik het ook nog weten.